Nabeschouwing

Ons avontuur zit er op! Als ik terug kijk naar dit avontuur, dan doe ik dat met een goed gevoel. Wat zou ik weer doen en wat zou ik anders doen?
Ik zou absoluut weer met een gespecialiseerde organisatie in zee gaan om de reis voor te bereiden en in te plannen.  We hebben dit voorheen nooit gedaan en altijd onze reis bij een grote algemene organisatie geboekt. Dit jaar hebben we voor het eerst bewust gekozen voor een kleinere gespecialiseerde organisatie. We kunnen hierdoor  dan ook wel  een goede vergelijking maken. En ik zeg nu uit eigen ervaring, wil je een vergelijkbare reis gaan plannen, neem contact op met een gespecialiseerde organisatie voor het gewenste continent. Ze bieden zoveel meerwaarde voor je reis. BMS heeft bijvoorbeeld goed naar ons geluisterd , en een programma op maat gemaakt. Had verstand van zaken en  heeft alles goed en met kwaliteit geleverd. Wij hadden bijvoorbeeld aangeven dat we veel wild wilden gaan zien tijdens onze reis en zoals jullie hebben kunnen lezen is dat doel bereikt. Daarnaast zijn wij absoluut geen kampeerders (die tijd hebben we gehad), maar hebben we op advies van BMS toch in Botswana in tenten overnacht. Heel bijzonder en het geeft zo’n intens gevoel met de natuur. Eigenlijk mag je het geen tenten meer noemen, we  hadden we geloof ik nog net geen gouden kranen in de tent zo luxe. In 1 tent was zelfs een ligbad.
Ook geeft een 4x4 training vooraf rust in je reis. Ik was ieder geval heel blij dat Peter deze had gevolgd.
Wat ik anders zou doen is een goede GPS huren. Wij hadden de Tomtom van thuis meegenomen en daar de kaart van zuidelijk Afrika op gezet. De gebieden rond Savuti en Moremi stonden er echter niet op, zodat we een kaart van deze gebieden moesten kopen. Ouderwets navigeren met de kaart op schoot gaf bij mij enige onrust. Verder hadden wij een satelliet telefoon gehuurd. Test deze direct bij het in ontvangst nemen uit. Wij hadden dat niet gedaan (wel uitleg gekregen hoe hij werkte). Toen wij hem een paar dagen later gingen testen bleek de antenne niet goed te werken (dit is overigens via de GSM telefoon opgelost).

Natuurlijk hangt aan elke verre reis een prijskaartje. Maar je moet geen appels met peren vergelijken. De prijs van een verre reis bij een grote organisatie lijkt veel voordeliger, maar er is nog zoveel wat dan vaak  ter plekke nog betaald moet worden. Denk hierbij aan het eten en al je activiteiten. Dit zat nu al bij ons all-in in de prijs dus geen verassingen meer achteraf. En geloof me, dit soort ongeplande kosten lopen aardig op als dat niet in je reis is inbegrepen.  

En nu maar weer hard sparen voor onze volgende ‘droomreis’. We denken aan een combinatie van Noord-Amerika en Canada.

Dag 21: Vrijdag 23 augustus Windhoek-Frankfurt-Amsterdam

Na een, ik kan wel zeggen lange reis, zijn we weer veilig thuis gekomen. We zijn gisterenavond om 20.30 uur gaan vliegen en kwamen vanmorgen om 8.00 uur  aan in Frankfurt. Daar moesten we overstappen naar het vliegtuig wat ons uiteindelijk naar Schiphol zou brengen, en waar we om 11.30 geland zijn. Het inchecken in Namibië ging gemoedelijk en vlot, maar  vanmorgen in Frankfurt werden we weer met Peter zijn inmiddels beruchte zaklamp geconfronteerd bij de beveiliging. Peter sleept namelijk elke vakantie zijn Maglite zaklantaarn van ongeveer een halve meter met zich mee. Toegeven het is handig bij uitvallen van de stroom, maar inmiddels weten we ook dat je dat niet als handbagage mag meenemen,  omdat ze dat als een slagwapen zien. En ja hoor, ik hoor Peter zeggen; oh oh, de zaklamp zit nog in mijn handbagage. Nou ja in Namibië vonden ze dat blijkbaar goed, dus zal het hier ook wel goed gaan. Nee dus. Peter werd even ter verantwoording geroepen bij de strenge duitse beveiliger. En hij kon praten als brugman, maar de zaklantaarn moest er nu toch echt aan geloven. We hadden de keuze om hem, of achter te laten, of in de inmiddels lange rij, opnieuw aan te bieden bij de  incheckbalie  en hem met de overige bagage mee te laten vliegen. We waren moe en hadden echt geen zin meer om opnieuw de gehele procedure te herhalen. Dus lezers, willen jullie Peter nog een leuk cadeau schenken… met een nieuwe zaklantaarn zal hij heel blij zijn want die van hem is hij dus nu definitief kwijt (hij roept nu; graag wel weer een Maglite). Bij aankomst op Schiphol stond Harrie ons al op te wachten.
Als verassing was mijn lieve vriendin meegekomen. Dat was heel fijn, want die had ik best wel gemist. Lekker bijkletsen in de auto en de laatste roddels uitwisselen.
Bij thuiskomst was ons huis spic en span. Onze zoon Wouter had echt zijn best gedaan. Toppie hoor! Na alle verhalen gedaan te hebben begint nu het minst leuke van de vakantie… Koffers uitpakken en wassen maar…

Dag 20: Donderdag 22 augustus, Kalahari Bush Breaks > Windhoek

Bha bha bha, onze laatste dag vakantie. Wat zijn de weken hard gegaan. We hebben eigenlijk helemaal geen zin om naar huis te gaan, maar ja aan alles komt een eind. Na redelijk op tijd opgestaan te zijn, pakken we onze koffers en wegen we ze voor vertrek. Het valt mee  in gewicht en met het aantal souveniers die we gekocht hebben, er kan dus nog wat bij…

Na het ontbijt vertrekken we richting Windhoek waar we onze huurauto weer gaan inleveren. Het was overigens een hele mooie lodge waar we zaten.

Rond een uur of twee zijn we in Windhoek en omdat we nog tijd (en ruimte in onze koffer) over hebben besluiten we nog even naar wat souveniers voor thuis te kijken. We struinen wat kraampjes af en onderhandelen flink over de prijs, en gaan tevreden naar de auto terug. Nu is het toch echt klaar met onze vakantiepret en worden we na het inleveren van de auto naar het  vliegveld gebracht. En gelukkig… daar mogen we weer naar loketje 1… loketje 2 enz. Na alle procedures gevolgd te hebben mogen we door de douane.

De reisorganisatie (BMS) heeft om het wachten te veraangenamen de business lounge geregeld. Nog nooit gedaan, maar wat een heerlijkheid om op deze manier te wachten op je vliegtuig. Gratis eten, gratis drinken (volgens mij gaat 50 % dronken het vliegtuig in) en gratis internet. @ Marcello; top geregeld! We vliegen vanavond rond half 9 naar Frankfurt, morgenochtend komen we daar aan en vliegen dan door naar Amsterdam. Dus zoon Wouter… aan de slag met de stofzuiger!

Dag 19: woensdag 21 augustus Ganzi - Kalahari Bush Breaks

Vandaag verlaten we Botswana en gaan we weer terug naar Namibië. We mogen voor de allerlaatste keer genieten van het grenstafereel en de vele stempels die we moeten halen. Weten jullie het nog…loketje 1 papieren invullen (Peter weet inmiddels alle paspoortnummers van ons uit zijn hoofd), loketje 2 stempels halen en onduidelijke papieren afgeven, loketje 3 paspoorten afgeven en met weer een heleboel stempels erbij zijn we  klaar. Ohnee dat was de grensafwikkeling van alleen Botswana. Vijf meter verderop treden we Namibië binnen en dan mogen we weer naar loketje 1, 2 en 3 voor hetzelfde tafereeltje maar dan zijn we toch echt weer in Namibië geloof ik! Wat een gedoe. Onderweg komen we nog wat leuke winkeltjes tegen waar je o.a. mobieltjes kan kopen(zie foto).

 Voor mijn lieve vriendinnen; zo zien bijna alle winkeltjes eruit in Botswana dus wie is er in voor een shopdagje Botswana? 




Terwijl we verder reizen naar onze lodge in de Kalahari, spotten we nog een grote vogel.

@ Henk; we geloven dat het een arend is.

Aangekomen bij de lodge moeten we ons horloge weer een uur terug zetten, er is 1 uur tijdsverschil met Botswana. De lodge is erg mooi en wat een stilte hier. Echt genieten hoor. Peter besluit nog een 4x4 trail te rijden in dit park, ik ga lekker een boek lezen. Na een uur komt hij terug terwijl de trail minimaal 2 uur hoort te zijn. Hij was met Olaf de weg kwijt geraakt. Hahaha, gelukkig zit er een ritme in bij ons. Alhoewel deze lodge hebben we in 1x gevonden!

Dag 18: Dinsdag 20 augustus Maun- Ghanzi

Jaaaaaaaaaaaa, we hebben onze laptop weer terug! Hij heeft een mooie vlucht achter de rug en lag keurig op ons te wachten in het kantoor van Travel Wild. Ik ben wel heel blij dat we hem weer terug hebben, want al onze foto’s staan op de computer van deze reis.
Vandaag hebben we het tempo een versnelling lager gezet. We hoeven niet zo ver te reizen naar onze volgende bestemming (310 km) en we hebben weer asfalt wegen. We gaan vandaag door het Kalahari gebied naar Ghanzi waar we iets ten zuiden ervan overnachten in Thakadu safari lodge. Onderweg krijgen we weer te maken met een controlepost i.v.m. mond en klauwzeer in dit gebied (of voorkoming er van).

Dat betekent banden ontsmetten van de auto en met je schoenen door een bak desinfectans lopen. De dame van de controlepost nam haar taak wel heel serieus. We moesten  ook alle schoenen uit onze koffers halen en deze desinfecteren. Gelukkig had ik niet al mijn pumps bij me, want dan waren we

nog wel wat uurtjes zoet. Onderweg zien we op een gegeven moment een grote groep gieren langs de kant. Ze waren een kadaver aan het leegeten. We zijn gestopt om dat tafereeltje te bekijken. Wat zijn die vogels groot van dichtbij zeg. En echt aardig zijn ze ook niet voor elkaar tijdens het eten. Er stopte nog iemand om dit gebeuren op de foto te zetten. Hij pakte zijn camera en ik vroeg Peter om iets dichterbij te gaan staan zodat ook wij mooie foto’s konden nemen. Tja, dat had ik beter niet kunnen vragen want de vogels schrokken hiervan en vlogen plots allemaal weg. Gelukkig hadden wij al vele foto’s gemaakt maar de man naast ons was minder blij met onze actie. Die had net zijn camera met telelens in elkaar gezet en nog geen foto gemaakt. Oeps….

Aangekomen in de lodge (nou ja lodge, 't is eigenlijk een camping) zet ik me zelf achter de laptop om alle handgeschreven verslagen van de laatste dagen te verwerken. De mannen maken van deze gelegenheid gebruik en gaan samen even op pad om voor Olaf biltong te kopen in Ghanzi.

Dag 17: Maandag 19 augustus, Khwai in Moremi – Maun

Na een beetje uitslapen (0.7.00 uur) verzamelen we onze bagage weer en gaan we na wederom een ontbijt met warme havermoutpap op weg naar Maun. Onze laptop is nog niet terecht, maar het komt vast goed belooft de manager die inmiddels met onze contactpersoon gebeld heeft. We kijken deze keer dan ook extra goed of we niets vergeten en vertrekken dan. Het is vanaf Moremi ongeveer 110 km naar Maun. We rijden via de Sandridge Road. Hier doen we 3 ½ uur over waarvan 3 uur rijden door rul zand. Het laatste half uur komen we weer een ‘beetje’ in de bewoonde wereld en mogen we op een gravelweg rijden. Ook niet alles maar een heerlijkheid na 4 dagen zand. In het begin van de middag arriveren we bij Audi camp in Maun en voor het eerst sinds dagen maken we gebruik van onze vrije middag door deze lezend, luierend en zwemmend door te brengen. We gaan ook nog even het plaatsje Maun in. In schrijf even want dat was het ook. Het plaatsje is meer naam dan plaats want er is helemaal niks! In de avond verassend goed gegeten op de camping (Chatauxbriand). Morgen trekken we verder de Kalahari in. En goed bericht over de laptop; hij komt met een binnenlandse vlucht richting Maun waar we hem op kunnen halen bij onze contactpersoon op het vliegveld. Moet je eens in Frankrijk doen; op de camping je laptop laten en in Nederland er achter komen, zou hij dan ook met een binnenlandse vlucht naar je toe komen? Lang Leve Botswana!

Dag 16: Zondag 18 augustus, Moremi Game Reserve – Khwai

Heerlijk geslapen in de tent en genoten van alle nachtelijke geluiden om ons heen. Om 06.00 uur worden we gewekt want we gaan weer de hele dag op safari. We zitten nu in het Khwai gebied. Dit gebied is een gedeelte van het Moremi National park. Na een ontbijt van geroosterd brood en warme havermoutpap gaan we op pad met onze gids Tony en de 4 Amerikanen die hier ook als gast zijn. Het klikte gelijk met hun en we hebben dezelfde humor. We hebben de keuze om het Moremi gebied in te gaan of in het private concession gebied naar wild te speuren. We kiezen voor het laatste omdat de gids dan van de paden mag om het wild te benaderen. Sjaal en handschoenen komen van pas want het is super koud zo vroeg in de ochtend. We gaan eerst weer op zoek naar de wilde honden en we hebben geluk. We komen ze tegen terwijl ze aan het jagen zijn. Onze ervaren gids Tony vraagt of we het leuk vinden om de wilde honden te volgen in hun jacht. Nou dat lijkt ons wel wat. Vervolgens komen we voor mijn gevoel in een film van Discovery Channel. Tony achtervolgt de honden die het hebben gemunt op een waterbok. De honden werken samen en proberen de waterbok in te sluiten.

Zijn enige redding is de rivier. Wij moedigen de waterbok aan harder te rennen. Ik kan niet uitleggen wat op dat moment mijn gevoel is het is zo bijzonder om te zien. En gelukkig…… de waterbok haalt de rivier! Jammer voor de wilde honden maar heel fijn voor de bok. Na dit spannende tafereel gaan we verder op zoek naar wilde dieren en we komen heel veel tegen. Olifanten, nijlpaarden, zebra’s, giraffen, antilopen en het mooiste, nog een groep van 7 leeuwen. We kunnen ze bijna aanraken zo dichtbij zijn we met de jeep. Helaas (of gelukkig) zijn ze niet in ons geïnteresseerd. Het is midden op de dag en erg warm dus liggen ze te luieren (en uit te buiken) in de schaduw  onder een boom. De enige actie die ze vertonen is het knipperen met 1 oog of het omrollen naar een andere zijde, waarschijnlijk om doorliggen te voorkomen hahahaha. We spotten zo de gehele dag en een deel van de avond het wild en kunnen er geen genoeg van krijgen.

In het pikkedonker komen we tegen 20.00 uur terug bij de lodge en kunnen wederom gelijk aan tafel. Moe maar met een geweldige dag achter de rug kruipen we na het eten onder de wol. Morgen vertrekken we vanuit de lodge naar Maun. 

Dag 15: Zaterdag 17 augustus Savute in Chobe NP - Khwai in Moremi

Wat een dag, wat een dag! We vertrekken vroeg in de ochtend omdat we weer veel rul zand en lastige paden onderweg krijgen te verwerken (eigenlijk alleen maar). Om jullie een idee te geven, we hebben over een stuk van 175 km vandaag 6,5 uur gedaan. Natuurlijk inclusief 45 minuten verdwaaltijd, maar ja dat schijnt bij ons te horen. Onze tomtom zag de route bij voorbaat al niet zitten en gooide de handdoek in de ring. Dat betekende met de beschrijving van BMS en de wegenkaart op schoot, zelf de weg gaan zoeken. Ik kan je zeggen dat is best lastig! Neem de duinen voor je in Nederland, geen borden en paden en nauwelijks te onderscheiden van het bos om je heen. Dat is echt een uitdaging kan ik je zeggen. Ik had ook wel een beetje buikpijn vooraf of we niet vreselijk zouden gaan verdwalen. Maar na een lange trip lijkt het erop dat het toch is gelukt. Ik schrijf lijkt want in het dorpje zelf naar de Sango Lodge gaat het alsnog mis. We hebben 45 minuten rondgedwaald in een dorp van 15 hutjes. Op een gegeven moment zijn we zelfs de hutjes afgegaan om de weg te vragen. Grappig is dan dat mensen uit een echt Afrikaans hutje komen, maar wel met een mobiel in hun hand. Omdat de meeste niet of nauwelijks Engels spreken kwamen we ook hier niet veel verder. Op een gegeven moment waren we bij iemand en die wist het te vinden, maar sprak geen Engels om het uit te leggen. Ze gaat met ons mee in de auto en navigeert ons naar de lodge. Wat waren we blij! Maar we zijn er nog niet. Een ieder die ons kent weet dat als wij op vakantie gaan er altijd wel wat mis gaat. Of we komen er na 800 km achter dat al ons geld, de passen enz nog thuis op tafel liggen (waar gebeurd), of ik word beroofd van mijn handtas met alles erin (helaas ook waar gebeurd). Nou deze vakantie hebben we weer wat… We komen er bij het uitpakken van onze spullen achter dat ik de laptop in vorige lodge heb laten liggen. Getver de getver dit is 6 uur rijden en het is geen optie om terug te gaan. Hoe dat goed moet gaan komen weten we nog niet maar de manager van deze lodge gaat ons helpen om de laptop hiernaar toe te krijgen. Wordt vervolgd…

In de avond zijn we in het Moremi gebied een safari gaan doen en die wat Top, Top, Top. We hebben een roedel van 7 wilde honden gezien met 5 pups, echt van heel dichtbij. Deze honden zijn zeer zeldzaam. Daarna hebben we nog 3 hyena pups gezien, die zelfs naast en onder onze auto liepen (gelukkig was hun moeder niet in de buurt voor ons).

En als afsluiting kregen we nog een luipaard met jong te zien op 2 meter afstand van onze auto. Onze dag kon niet meer stuk (op de laptop na dan). Amerikanen, 2 Zwitsers en 2 Italianen ons eten. En dat was super gezellig met zoveel nationaliteiten aan 1 tafel. Onze tent staat ook hier midden in de natuur, dus worden we begeleid naar onze tent voor de nacht en mogen we ook hier de tent niet meer uit voordat het licht is.

Dag 14: Vrijdag 16 augustus, Chobe National Park – Savute

Vandaag begint het echte werk, rijden door de bush naar Savute. Het gebied van de Savute Channel maakte ooit deel uit van het Makgadigadi Meer en destijds verbond de Savute rivier de delta met de Zambezi rivier. Tegenwoordig is het open grasland waar men vele soorten wild kan tegenkomen, van olifant tot eland en van waterbok tot wilde hond. De Savute staat vooral bekend om zijn (onder andere op olifanten jagende) leeuwen. Wat ze hier wegen hier noemen, noemen wij wandelpaden door de duinen. Een hele uitdaging dus of dat allemaal goed gaat komen. Na eerst nog van ons allerlaatste asfalt te genieten loopt deze weg zonder kennisgeving vloeiend over in een smal pad met rul zacht zand. Het is echt werken voor mijn mannetje en wat ben ik trots op hem! De 4x4 training is Nederland was  absoluut geen overbodige luxe. Peter stuurt de auto vlekkeloos door het zand. Nou ja.. vlekkeloos, we komen 1x vast te zitten in het zand maar de schep kan in de auto blijven. Peter weet de auto in de lage gearing redelijk snel weer los te krijgen. Dat gaat iets anders bij 2 Italianen die voor ons zitten. Ook zij komen vast te zitten in het vele rulle zand en komen niet meer los. Geen kennis van 4x4, geen schep en een vrouw die licht in paniek was.

Peter is gaan helpen en er kwam een gids van dit gebied toevallig langs met zijn auto. Met de schep van Peter en de vakkundigheid van de gids kwam na een half uur eindelijk de auto los van de Italianen. Omdat we naar hetzelfde park gaan spreken we af het laatste stuk samen op te rijden zodat we elkaar kunnen helpen bij problemen. Dat was zeker voor de Italianen een geruststellend gevoel. De rest van onze tocht gaat goed en worden op onze trip verder regelmatig begeleid door een kudde buffels en af en toe een olifant. Rond half 3 komen we aan bij in Camp Savute.  Camp Savute is een klein intiem semi permanent camp gelegen in het Savute gebied in het Chobe National Park. We slapen hier in een tent rondom de wilde dieren. Als het donker is, mag je de tent ook niet meer uit en in je krijg een fluitje waarop je moet blazen in geval van nood ( niet gebruiken bij kwijt zijn van pumps). Eigenlijk mag je vind ik niet van een tent spreken want het ziet er super luxe uit.
In de avond maken we een safari met gids en wat een bof! We zien een luipaard die net aan zijn impala was begonnen en een groep leeuwen van heel dicht bij.

Dag 13: Donderdag 15 augustus verblijf Chobe National Park

Na voor ons doen te hebben uitgeslapen beginnen we aan een nieuwe dag. Na het (weer heerlijke) ontbijt gaan we naar Kasane om de nodige zaken te regelen voor de komende dagen. Want we gaan hierna echt de bush in geloof ik. We moeten onze parkgelden voor de komende dagen regelen, voldoende water inkopen en de auto van een volle tank voorzien voordat (voor mij ieder geval) het avontuur verder kan gaan. Want tot aan Maun (900 km) komen we niks meer tegen van winkels, tankstations enz.. Spannend!

Na alles geregeld te hebben gaan we terug naar de lodge om in de middag een gamedrive te hebben in het Chobe National Park. We laten de auto lekker voor wat hij is en maken gebruik van een begeleide safari. Niet echt nodig maar wel relaxed. Het Chobe National Park is een wildreservaat van maar liefst 11.000 km2. Het park is beroemd vanwege de enorme kuddes olifanten. Hierbij moet je toch richting de 80.000 denken.

'T is net Blijdorp,  maar dan zonder hekken, zou Marcello zeggen, en inderdaad we krijgen enorm veel wild te zien waaronder weer honderden olifanten. Denk maar op zijn Nederlands aan volle weilanden met koeien, maar dan hier met olifanten. Helaas hebben we geen luipaarden en leeuwen gespot, maar daar is het ook eigenlijk te warm voor op dit moment van de dag. Hadden we nou toch maar de vroege ochtendsafari genomen oppert mijn lieve echtgenoot. Maar ja die was om 06.00 uur, dat is wel heel vroeg hoor, manlief. Maar goed, we hebben wederom erg genoten en van mijn verlanglijstje kan ik toch weer wat afvinken. Ik wilde heel graag gieren zien, en dat is gelukt! Ook hebben we natuurlijk nog ander vogels gespot waaronder de onderstaande vogel. Alleen is het wederom een prijsvraag voor onze lezers want wij komen er niet uit in ons vogelboek wat dit nou weer is…Hij was ieder geval klein en prachtig gekleurd. Wie het weet mag het zeggen…..

Zoals ik al aangaf gaan we morgen echt de bush in, dus geen idee hoe het met internet zit de komende dagen. Maar zodra we mogelijkheden hebben maken we er weer gebruik van.

Dag 12: Woensdag 14 augustus Victoria Falls- Kasane

Vandaag verlaten we Zimbabwe weer en gaan we terug naar Botswana. In de loop van de ochtend worden we opgehaald door een taxi die ons naar de grens brengt. Daar krijgen we weer het douane tafereeltje (loketje 1 enz,,,). Dit keer gaat het wel allemaal iets sneller voor ons gevoel, of wij raken er in getraind dat kan natuurlijk ook. Na weer wat onduidelijke stempels erbij in ons paspoort moeten we nog met onze schoenen door een desinfectans, en zijn we door de grensprocedure heen. Een taxi van de lodge staat al keurig aan de grenskant van Botswana te wachten op ons. We verblijven de komende 2 dagen weer in de Kubu lodge (hier zaten we ook net voordat we Zimbabwe ingingen) en dat voelt  een beetje als thuiskomen. We blijven hier 2 dagen en ik kan jullie zeggen dat is geen straf. Het is een super mooie lodge naast het Chobe National Park met een, voor mij gevoel, luxe uitstraling en een heerlijke keuken.

In de middag sluiten we aan voor een bootsafari over de Chobe rivier. Doordat we al meerdere bootsafari’s hebben gemaakt zijn we er inmiddels achter dat er vanaf de rivier veel te spotten is. Vooral Peter kan zich hier helemaal uitleven wat betreft de vogels.

De Chobe rivier is aan de ene kant van Botswana en de andere kant behoort het bij Namibië. In het midden van de rivier ligt een onbewoond eiland (Kasikili). Dit eiland bracht een conflict van eigendom met zich mee heeft tussen Nambie en Botswana waarbij het bijna tot oorlog kwam tussen deze 2 buurlanden. In 1999 werd het eiland door het Internationale Gerechtshof in Den Haag officieel aan Botswana toegewezen. Het eiland staat bijna de helft van het jaar onderwater, maar wordt in de droogte periode door vele dieren bezocht.  We kregen eerst nog te maken met een hobbel toen we in de boot zaten. Na een kwartier varen viel de motor uit. We dobberden stuurloos rond op de rivier, soms zaten we in Namibië, en soms in Botswana. Na een halfuurtje rondgedobberd te hebben kwam er een nieuwe boot voor ons. Midden op de rivier moesten we voorzichtig overstappen van het ene bootje naar de andere, terwijl de krokodillen lachend op de loer lagen.

Nadat iedereen weer veilig in de nieuwe boot zat konden we verder met onze tocht. We zien waterbuffels en olifanten in grote getale langs het water grazen (zoals bij ons de koeien) en spotten vele krokodillen en nijlpaarden. We zien 1 nijlpaard zijn ontlasting rond sproeien. Het lijkt op een hoge toeren draaiende whirlpool.  Misschien leuk om te weten waarom dit is. Het dient ter bescherming van hun jongen. De in het water drijvende mest trekt vele vissen aan, die vervolgens opgegeten worden door de krokodillen. Deze krokodillen zijn dan zo verzadigd dat ze de kleine nijlpaardjes met rust laten. Het is al donker als we terug komen in de lodge en kunnen gelijk aan tafel. Wat een luxe en gelukkig voor mij (en mijn gezin), is in deze vakantie elke dag de keuken open! Voor  de lezers die mij niet kennen, thuis is de keuken regelmatig dicht.

Dag 11: Dinsdag 13 augustus Victoria Falls National Park

Wat een dag, wat een dag. We hebben echt een topper achter de rug vandaag! Zoveel gezien, zoveel gedaan, maar ik zal bij het begin beginnen…..

Na het ontbijt vanmorgen zijn we het stadje Victoria Falls ingegaan. Er moesten nog een aantal souveniers door Olaf gekocht worden voor het thuisfront. Peter wilde graag lopend naar het stadje (en ik natuurlijk met de taxi). En alsof mijn gebedje is gehoord boven, stopt er bij onze lodge spontaan ( nee niet opgestookt!) een taxi die ons voor 3 US $  naar het centrum wil brengen. Wat een watje die Peter, want hij was snel om voor drie dollar.

Omdat ik er toch wel van baal dat ik de batterij van  mijn nieuwe camera niet meer kan opladen gaan we eerst op zoek naar een elektronicazaak. Onze aardige taxichauffeur wist wel iemand en bracht ons daar naar toe. Ze denken werkelijk met je mee hier in Zimbabwe. Na veel heen en weer gepraat werd er een handige Harrie  met soldeerbout opgetrommeld en mijn oplader uit elkaar gehaald. Kapot is hij toch al dus laat maar gaan met die soldeerbout dacht ik. Maar helaas, na een half uur tobben en proberen lukte het ook hem niet op de oplader te maken. Ik geloof dat ik het nu maar opgeef met die oplader. Het was overigens wel een leuke manier van kennismaken met de mensen hier. Dan maar naar het marktje voor souveniers. Bij de eerste kraam krijg ik al spijt om met mijn 2 mannen hiernaar toe te gaan. Oh Oh Oh wat zijn die door de verkopers snel over te halen om van alles te kopen. Peter stond al met 2 afgrijselijke maskers in zijn hand en had zonder dat ik het in de gaten had bijna een deal gemaakt. Ik kon nog net op tijd ingrijpen. Als het aan mijn mannen lag hadden ze geloof ik de hele kraam leeg gekocht. Ik ben blij dat ze thuis niet elke zaterdag met mij mee gaan shoppen, waren we zo failliet denk ik + een huis vol met ………….. (mogen jullie invullen voor me). Na de shoppingtoer zijn we met een taxi terug gebracht naar de lodge. Daar even wat gegeten en toen stond de volgende taxi voor ons klaar om ons naar de Victoria Falls te brengen. We gaan een helikopter vlucht boven de Victoria Falls maken met hopelijk een spectaculaire uitzicht op de Victoria Falls en de Zambezi River. De Victoria watervallen behoren volgens de meeste mensen tot de mooiste natuurwonderen van de wereld. Dr. Livingstone was de eerste Europeaan die de Victoria watervallen ontdekte. De locale bevolking noemde de watervallen ook wel Mosi-Oa-Tunya wat "rook die dondert" betekent. Niet verwonderlijk als we de rook zien van de watermassa (545 miljoen liter per minuut!) dat zich in een 100 meter diepe afgrond stort.

Het was zo ontroerend, en zo mooi! Eerst vlogen we door de kloof en daarna over de watervallen. Olaf had helemaal geluk, die mocht voorin naast de piloot in de helikopter zitten.

Aansluitend hebben we nog een boottocht gemaakt over de Zambezi rivier, waar Peter zijn hart kon ophalen bij het fotograferen van de vele vogels die we zagen. En onder het genot van een glas wijn genieten we vanaf deze boot ook nog eens van de langzaam ondergaande zon. Ik sluit dan ook af met de woorden waarmee ik dit schrijven begon; we hebben echt een topper achter de rug vandaag!

Dag 10: Maandag 12 augustus Kasane – Zimbabwe (Victoria Falls)

Vanmorgen verlaten we voor even Botswana en trekken we bij Kazangula de grens over naar Zimbabwe. Omdat dit een heel gedoe is met de auto laten we de auto bij de lodge staan en is het vervoer uitbesteed. Aangekomen bij de grens wacht ons weer hetzelfde tafereel als bij de grensovergang naar Botswana. Loketje 1, loketje 2, stempeltje in paspoort en een visum. Na het afreken van 90 $ dollar (visumkosten) en een dik uur later, zijn we dan ook hier de grens over.

We bewonderen ons paspoort waarin inmiddels veel indrukwekkende nietszeggende stempels staan. Een chauffeur vanuit Zimbabwe neemt de begeleiding over om ons verder naar Victoria Falls te brengen. We hebben Zimbabwe opgenomen in ons reisschema omdat we heel graag de Victoria Falls willen zien. En vanuit Zimbabwe is die het best te bewonderen. De Victoria watervallen behoren volgens de meeste mensen tot de mooiste natuurschoonheid van de wereld en is 1 van de 7 natuurlijke wereldwonderen. Daarnaast staan nog op deze lijst; Aurora Borealis (Noorderlicht), Grand Canyon, The Great Barrier Reef, Mount Everest, Harber of Rio de Janeiro en de Paricutin Vulcano). Aangekomen is onze lodge (waar we 2 nachten verblijven) regelen we onze excursies. Morgen vliegen we met een helikopter over de watervallen en maken we een bootcruise over de Zimbezi rivier. Vandaag hangen we echt de toerist uit en doen we een olifantsafari. Op de rug van een olifant door de natuur wild spotten is een hele bijzondere beleving vonden wij. We gaan met een groep van 7 olifanten, een begeleider met geweer (voor onze veiligheid) en een cameraploeg op pad.

We komen weer van alles tegen waaronder een grote groep waterbuffels. Het is hier erg warm ( ik denk 28 graden) dus bij terugkomst in de lodge duiken Peter en Olaf nog even het zwembad in. Ik hou het op een lekkere douche met warm water.

Dag 9: Zondag 11 augustus Kongola – Botswana- Kasana (Chobe National Park) via grenspost Ngoma

Na een ‘dubbel’ ontbijt van Olaf ( die is dus weer helemaal opgeknapt), laden we de koffers weer in onze auto en reizen we naar Botswana. We gaan de grenspost bij Ngoma over. In de auto hebben we een mini koelkastje (dit is echt heel fijn). Hier hebben we o.a wat zuivelproducten inzitten voor de lunch onderweg. We waren gewaarschuwd dat we geen vlees of melkproducten naar Botswana mee mogen vervoeren i.v.m. mond en klauw zeer. We hadden dan ook keurig de instructies opgevolgd en de zuivelproducten in onze koffers verstopt. Hier wordt niet naar gekeken. Op de vraag bij de grens of we zuivelproducten bij ons hebben moeten we dan netjes nee zegen. Zo gezegd zo gedaan. Aangekomen bij de grenspost speelt zich traditioneel een leuk onduidelijk tafereel af. We moeten met onze paspoorten en alle autopapieren naar een loket (lees loket 1) om daar allerlei formulieren in te vullen. Dan ga je met je paspoorten en autopapieren naar het volgende loket (loket 2), en krijgen we daar allerlei onduidelijke, maar interessante stempels in ons paspoort. Vervolgens ga je naar het laatste loket (loket 3, volgen jullie het nog ?) om daar 150 pula’s te betalen, die je niet hebt omdat die alleen in het land zelf aangekocht kunnen worden, of 180 ZA rand. Een prijsverhoging van meer dan 10% geloof ik. Maar oké, we zijn nu rond geloof ik en we kunnen doorrijden. Maar nee, na al dat loket gedoe krijgen we nog een auto controle voor het invoer van eten. En nu komt het; op de vraag heeft u zuivelproducten bij u, zeggen we keurig nee. We moesten de kofferbak open doen en de dame kijkt er in rond. Wat is dat daar in die tas vraagt ze. Dat is wat houtsnijwerk wat we als souvenir in Namibië hebben aangekocht voor thuis. Ja dat mag ook niet meneer. Oh en nu? Moeten we het inleveren? Nou ze had een voorstel. Als wij ook wat bij haar eigen kraampje kochten dan mochten we het houden. Pffff hoe bedoel je omkoperij…. Maar goed Peter zit altijd te zeuren over een gezellig tafelkleedje voor op de picknick tafel tijdens de lunch onderweg, dus hebben we zo’n foei lelijk tafelkleedje gekocht bij haar (ik had liever pumps gekocht maar ja die had ze niet).
Allemaal blij, en wij mochten nadat we met onze schoenen op een desinfectans dweil gingen staan en met de auto door een desinfectansbad reden nu toch echt Botswana binnen. Mijn visioenen over de slechte wegen hier en van de ene zandhobbel door de andere rulle zandhobbel rijden is denk ik later deze reis aan de orde, want de weg naar de lodge was geasfalteerd en zelfs in betere staat dan in Namibië. Onderweg is het groot feest voor het wild op de rijbaan. Zo lopen er weer meerder olifanten voor onze neus op de weg, zien we zebra’s oversteken, wilde beesten en gieren in de lucht.

Aangekomen in het plaatsje Kasane de nodige pula’s gekocht en daarna naar de Kubu Lodge die we zowaar in 1x vinden. Ik word een beetje eentonig maar het is hier werkelijk weer heel mooi.De lodge ligt aan de Chobe River. Als we aan het eind van de middag ons in de relaxstand zetten op een ligbed aan deze rivier steekt een nijlpaard zijn kop omhoog (waarschijnlijk om ons te groeten).Vervolgens zie ik een krokodil voorbij zwemmen. Toen ik de verrekijker nam om verder de rivier op te kijken zie ik nog meer krokodillen. Olaf, je kan hier gewoon zwemmen in de rivier hoor, roep ik naar hem…..

Dag 8: Zaterdag 10 augustus- Kongola

Altijd fijn om je mail af en toe te lezen als je internet hebt, op weg naar Schiphol (Harrie???) hebben we een fijne bekeuring gekregen. Daar gaat ons goedkoop wegbrengen.

Vandaag heeft de auto (en Peter) en dagje rust wat betreft rijden. We hebben in vroeg in de ochtend een boot cruise gemaakt over de Kwando River.

 Er leven in deze rivier vele krokodillen en nijlpaarden. Dat hadden we in de nacht al gehoord, want ze waren onder ons verblijf druk aan het ruzie maken volgens mij. Wel heel bijzonder hoor, omdat vanaf je bed allemaal te horen kan ik je zeggen. In de middag zijn we op safari geweest op zoek naar……, ach elk wild beest is mooi om te zien in zijn eigen natuurlijke omgeving. Vele soorten dan ook gezien maar de olifanten waren er in grote aantallen. Op een gegeven moment reden we in een groep van ik denk wel 50 stuks. Ik was heeeeeel blij dat er begeleiding bij was, want ze zaten op een gegeven moment op maar 2 meter afstand van onze auto. Ik kneep hem wel een beetje toen, want wat zijn die beesten ongelofelijk groot en wat waren het er veel. De foto die bij deze dag staat gepubliceerd geeft hoop ik een indruk hoe dicht bij we hem ook konden fotograferen.

We konden ook met geen mogelijkheid meer doorrijden want we waren helemaal door de olifanten omringd. We moesten stil zitten en geen geluid maken, want olifanten zien (gelukkig) slecht volgens de begeleider, maar hebben wel een zeer scherp gehoor. Na een minuut of tien zo gestaan te hebben klapte de begeleider ineens heel hard in zijn handen. De olifanten schrokken van het geluid en zetten het op een loop. Een kwam er nog even 1 boos naar ons toe maar koos ook daarna het hazenpad en was onze weg weer vrij om verder te gaan. Wat een beleving.

Morgen gaan we verder met onze reis en trekken we Botswana in. Heel veel zin in maar ook spannend. De wegen zijn daar zanderig en slecht, en van borden hebben ze daar ook nog nooit gehoord geloof ik, dus of we in 1 keer goed gaan rijden…. we gaan het meemaken!

Waarschijnlijk hebben we ook geen internet in Botswana dus het kan zijn dat de verslaglegging even op zich laat wachten. Om jullie alvast mee te nemen in de aankomende week; we gaan eerst naar Kasana een plaatsje die tegen Zimbabwe aanligt. Vanuit Kasane reizen we naar Zimbabwe (2 dagen) om de Victoria Falls te bewonderen. Daarna gaan we terug naar Botswana  en reizen we via het Chobe National Park en het Moremi gebied naar Maun. Vandaar reizen we weer naar Namibië.  Wordt vervolgd!

Dag 7 : Vrijdag 9 augustus Rundu – Kongola

Wederom vroeg uit de veren (maar dat hoort bij onze vakantie) om ons klaar te maken voor onze verdere reis. Vandaag reizen we langs de Caprivistrook (noord-oosten) naar Kongola. 
Kongola ligt tegen meerdere grensgebieden aan. Angola, Botswana, Zambia en Zimbabwe. De weg is lang (wel 350 km) en bijna kaarsrecht. Volgens mij is hij aangelegd met een liniaal er naast.  Onderweg komen we regelmatig waarschuwingsborden tegen van olifanten die op de weg kunnen lopen. Namelijk 60% van de Namibische olifanten leeft in dit gebied en trekken zich niets aan de grensgebieden (hebben ook geen paspoort), en maken regelmatig een uitstapje naar 1 van deze vier buurlanden. En inderdaad, ook wij komen een grote olifant tegen die langs de weg loopt te scharrelen. 

 We rijden in 1x naar de lodge, waar we dan ook lekker halverwege de middag al arriveren. Heerlijk nog wat tijd voor een boek of de krant en er is internet. Er wordt wel een uur van onze tijd afgeknabbeld want het blijkt hier 1 uur later te zijn, vanwege andere tijdzone. De lodge is werkelijk prachtig en ligt aan de Kwando River.
Omdat de lodge al dieper van de bewoonde wereld af is werkt de elektriciteit op een aggregator  en hebben we alleen van 08.00 tot 10.00 en van 18.00 tot 22.00 uur stroom. Dat betekent alles opladen in die tijd. Een teleurstelling met mijn nieuwe camera, de oplader heeft het helaas begeven, dus ik ben klaar met foto’s maken. Want een nieuwe regelen lukt hier helaas niet. Lange leve Canon, we hebben 3 toestellen van hetzelfde merk bij ons maar allen met een eigen model oplader (iemand nog tips?).

Dag 6: Donderdag 8 augustus Etosha – Rundu

Vroeg uit de veren vandaag, we hebben een lange trip voor de boeg van ongeveer 450 km. We reizen naar het noorden van Namibië. Dat vroeg uit de veren is wel gelukt, maar dan ook daadwerkelijk op tijd in de auto stappen lijkt ons niet te lukken. Douchen, ontbijten, alle koffers weer in de auto, wat eten voor onderweg regelen en uitchecken kost toch gauw ander half uur (Peter denkt dit in de helft te kunnen zonder zijn vrouw). Maar goed rond kwart over 8 is het dan toch gelukt Etosha uit te rijden.

Onderweg maken we een tussenstop bij de Hoba- meteoriet op verzoek van Peter. 
Note; en als ik nu geen man bij me had, waren we vandaag 1 uur eerder op bestemming. 
Maar goed, ik heb nu eenmaal een man die een passie heeft voor mineralen en meteorieten, dus ik hobbel wel mee om naar die kei te gaan kijken.

En wat een toeval, de grootste ijzer meteoriet op aarde met een massa van ongeveer 60 ton  ligt nabij Grootfontein op onze weg naar Rundu. We moeten er wel een stukje voor omrijden, maar ja voor je echtgenoot doe je alles, toch???

Na de nodige foto’s gemaakt te hebben trekken we verder richting Rundu. Het landschap wordt leger en we passeren verschillende Owambodorpjes. De armoede is hier duidelijk te zien. Langs de weg staan vele  kleine hutjes met kapotte daken. We komen regelmatig mensen op blote voeten tegen langs de lange weg die waarschijnlijk een heel stuk moeten lopen naar hun volgende bestemming.

Tijdens onze picknick stop zien we in de verte een vrouw aan komen lopen op blote voeten en  met een kindje op haar rug. Het voelt niet fijn als je dan uitgebreid zit te picknicken kan ik je zeggen. Toen ze bij ons in de buurt was heb ik haar koel water en fruit gegeven. Ze was er zichtbaar blij mee en volgens Peter kom ik nu in de hemel (ook mooi meegenomen).

Rond half vier zijn we in Rundu. Nog even zoeken naar de juiste afslag voor onze overnachting en dan zijn we er. Maar  ja hoor, de Hoogenhuijsjes raken weer de weg kwijt en dwalen toch zeker een uur rond voordat we de locatie gevonden hebben. Waarschijnlijk de afslag gemist en de volgende als waarheid aangenomen waardoor we bijna met onze voeten in Angola zaten i.p.v Namibië. Maar met behulp van een campingeigenaar die ons de juiste weg wijst komen we dan toch aan bij onze lodge.

Een mooie locatie aan de Okavango Rivier met heerlijk eten in de avond. En…….internet!

Dag 5: Woensdag 7 augustus Etosha -Okaukuejo –Namutoni

Vandaag blijven we nog binnen Etosha, maar reizen we naar het oostelijke gedeelte van dit gebied. Na een lekker ontbijt alle spullen weer bij elkaar gezocht, de auto ingeladen en op pad gegaan. Op weg naar onze bestemming Namutoni hebben we alle tijd om de aanwezige waterholes langs te gaan. We zien in dit park veel wild. Bij elke waterhole zijn wel wilde dieren. Zo zagen we vandaag bijvoorbeeld een visarend die heerlijk bij het water zijn prooi stond te verscheuren. Ondersteund door 2 (kraaien?) die netjes aan het wachten waren voor de restjes.

En…we hebben olifanten gezien. We kwamen bij een verborgen waterhole en plots stonden daar wel 8 olifanten, vele hadden een jong bij zich. Dit is voor het eerst dat ik ze van zo dicht bij mocht bewonderen. Maar…. Rina zou Rina niet zijn als ik daar gelijk weer de kriebels bij kreeg. Ooohhhh ze zijn wel heel dichtbij, en met jongen bij zich weet je het nooit. Voor de veiligheid deed ik mijn raampje van de auto maar dicht. Achteraf slaat dat natuurlijk nergens op, daar houdt zo’n Olifant vast geen rekening mee als hij boos is.

Ook hebben we weer leeuwen gezien aan de rand van de zoutpan. Heel ver weg, maar net nog te fotograferen. Bij het terugzien van de foto zagen we dat het er wel 5 waren.

Aan het einde van de middag komen we aan in onze lodge. En jullie hebben het al gemerkt aan ons lege weblog…weer geen internet.

Morgen verlaten we Etosha en gaan we richting de Caprivistrook. Laten we hopen dat we daar internet hebben zodat we met jullie onze verhalen kunnen delen. 

Dag 4: Dinsdag 6 augustus Etosha –Okaukeujo

Een hele dag de tijd om naar wild te speuren. En dat gaan we ook doen! Olaf lijkt gelukkig weer wat opgeknapt te zijn, al hoewel de trek in eten er nog niet is. Jammer want het is een ontbijtbuffet waar hij meestal veelvuldig gebruikt van maakt. Na het ontbijt zijn we op pad gegaan.

Normaal gesproken vult de zoutpan in Etosha zich na de hevige regenperiodes vol met water en trekken grote aantallen watervogels en dieren tijdens de droge wintermaanden hier naar toe. Maar de regen is het afgelopen jaar minimaal geweest en de zoutpan ligt er volkomen droog bij. Een vreemd gezicht vergeleken bij 2 jaar terug. Door de minimale regen zie je dat de dieren het moeilijk hebben en uit moeten wijken naar kleinere waterholes.

We volgen een pad langs deze waterplekken en hebben vele soorten mogen bewonderen. Het mooiste wat we gezien hebben vandaag was een enorme grote martial eagle. Die zat op zijn gemak aan de rand van het water.  Voor de vogelkenners onder ons nu een prijsvraag (want wij weten het niet) wat is de Nederlandse benaming van deze vogel?

Olifanten waren moeilijk te vinden vandaag en ook de leeuwen lieten verstek gaan voor ons. Maar het is pas onze 4^e dag dus niks te klagen. Het was vandaag best warm, ik denk ongeveer 26 graden (en dat voor de winter hier …).

Aan het einde van de dag zijn we met een heerlijke fles witte wijn bij de waterhole gaan zitten die zichtbaar is vanaf het park waar we vertoeven. Onder het genot van ons drankje kwamen de giraffen, zebra’s, springbokken en oryx  bij de waterhole drinken. Iedere soort keurig afwachtend op zijn beurt, daar kunnen wij mensen een voorbeeld aan nemen.  Natuurlijk waren ook de jakhalzen weer van de partij die als een stel pubers voor onrust onder het wild zorgden.  Langzaam zien we de zon ondergaan, het landschap kleurt mee en ik kan je zeggen dat is echt genieten!

Dag 3: Maandag 5 augustus Okapuka –Etosha

Na een roerige nacht voor Olaf (overgeven en diarree) beginnen we aan een nieuwe dag. Vandaag reizen we naar Etosha. Een lange trip van bijna 500 km, maar dat is geen straf, want de omgeving is zo mooi.

Het Etosha National Park, gelegen in het noorden van Namibië en is een geliefd wildpark.

Het bestaat uit een groot gebied (22.270 km2) rond een zoutvlakte, de Etosha Pan. De naam Etosha betekent “Grote witte vlakte van droog water”. Deze naam slaat op de enorme vlakte die alleen na hevige regenval tijdelijk onder water staat. Het middelpunt van het park is de Etosha Pan, een vlak zoutmoeras van 130 km lang en 50 km breed. Men denkt dat de zoutpan meer dan 12 miljoen jaar geleden is ontstaan als een ondiep meer dat uitliep op de Kunene Rivier.

We zijn 2 jaar geleden hier ook geweest en het park heeft op ons indruk gemaakt. Ooit gaan we hier nog eens naar terug zeiden we tegen elkaar. Dat we dit zo snel konden realiseren hadden we toen niet bedacht. Na het ontbijt geprobeerd ons weblog te publiceren maar de laptop had vandaag zijn 65+ dag en was behoorlijk traag. We besluiten het maar te laten zitten en in Etosha in de herkansing te gaan. Rond een uur of vier kwamen we aan.

Na het binnenrijden van dit park zagen we in de verte al snel de eerste zebra’s en giraffen.

Vlak voor Okaukuejo  zagen we een auto met toeristen stil staan. Meestal is dat een teken dat er iets te zien is aan wild. Wij turen en turen maar zagen niets. En opeens hadden we het in ons vizier. Onder een boom in de schaduw lagen 5 leeuwen hun middagdutje te doen. Dit hadden we zelf nooit gespot, want het was een stuk van de weg en hun kleur viel niet op in de natuur. Ze waren ook moeilijk (zeg maar niet) te fotograferen. Maar wat een beleving. Onze dag kan niet meer stuk.

Die van Olaf wel want hij is nog steeds niet opgeknapt. De diarree lijkt gestopt door het geven van medicatie, maar het achteruit eten is nog aan de orde (zo noemen wij dat i.p.v overgeven). Hij besluit lekker zijn bed in te gaan en de dag voor gezien te houden.

Kleine misrekening van ons, er blijkt in Etosha geen internet te zijn.

Dag 2: Zondag 4 augustus Windhoek –Okapuka

We zijn er, veilig en wel! Na een lange reis eindelijk op onze bestemming aangekomen. We begonnen met een lichte vertraging in Nederland (van 50 minuten), maar dit heeft geen problemen gegeven voor de aansluiting in Frankfurt naar Windhoek, Namibië, waar we om 06.00 uur landen. Bij het uitstappen was het 12 graden. En dat voelt koud aan kan ik je zeggen als je van 36 graden komt.

We werden keurig opgevangen door de reisagent die nog eens met ons de hele route heeft doorgenomen. Daarna zijn we naar de verhuurmaatschappij gebracht waar een vette Toyota Hilux 4x4 voor ons klaar stond. Peter was helemaal in zijn nopjes. Het feest kan nu echt beginnen.

Er waren wel een aantal kleine hobbeltjes vandaag. De satelliettelefoon was niet afgeven bij de verhuurmaatschappij, dus zelf op pad naar het kantoor voor deze telefoon. Aldaar aangekomen bleek er niemand aanwezig te zijn, want het is zondag. We hebben toen contact gezocht met onze ‘helpdesk’ in Namibië. Deze heeft alles alsnog keurig geregeld en met excuses en 20 minuten gratis beltegoed zijn we allemaal weer blij. Dat was hobbeltje 1.

Hobbeltje 2 was de drank. Aangekomen bij een supermarkt om wat inkopen voor onderweg te doen blijken ze geen drank te mogen verkopen op zondag. Het is altijd wel wat op vakantie met die zondag. Of ik kan niet shoppen omdat de winkels dicht zijn, of ik kan geen wijntje kopen.

Daarna zijn we even het centrum van windhoek ingegaan om oude meteorieten te bewonderen. In 1837 stortte bij Gibeon (ten zuiden van Windhoek) 21 ton ijzerhoudend gesteente uit de lucht. De Gibeon shower geldt als de zwaarste meteorieten regen die ooit viel.

Na het bewonderen zijn we vertrokken naar onze lodge en kregen we te maken met hobbeltje 3, de weg kwijt geraakt. Hoe is het toch in …naam mogelijk ( ‘t is zondag dus ik noem zijn naam niet) dat wij op een kaarsrechte weg de eerste lodge op 30 km van Windhoek niet te kunnen vinden. Dat gaat nog wat worden deze reis. Maar wees gerust, lieve lezers, ook dat is goed gekomen.

Aangekomen bij Okapuka heeft Peter me even moeten knijpen of het wel echt is. Wat is dit een mooie lodge in een prachtige vallei. Peter was ik gelijk kwijt, die kon het niet aan gefotografeerd krijgen van de vele vogels.

En ik…. Ik ben heerlijk met Olaf op het terras gaan zitten met…… jaja met mijn wijntje! De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 24 graden en onder het genot van ons drankje werden we ook nog eens getrakteerd op vele wilde zwijnen die rustig aan het grazen waren rondom het terras. Tijdens het avondeten kwam er vlakbij op de vlakte voor het restaurant een reuzen ooruil. Helaas geen foto want ons toestel lag nog op de kamer.  Maar wat een prachtig beest en zo dichtbij.

En terwijl ik moe maar zo voldaan van de eerste dag mijn weblog zit te schrijven komen er ook nog eens 3 koedoes en wat wilde beesten nieuwsgierig bij mij op visite.

Omdat Namibië wat minder bekend is bij de meeste, hier wat achtergrond informatie: 
Namibie ligt ten noord-westen van Zuid-Afrika en grenst in het noorden aan Angola, in het oosten voor een klein gedeelte aan Zambia en Zimbabwe maar voornamelijk aan Botswana. De westkust van Namibie ligt aan de Atlantische Oceaan. 
Namibië is ongeveer 21 keer zo groot als Nederland en is een van de leegste landen ter wereld. Het heeft een oppervlakte van 824.000 vierkante kilometer, wat ongeveer zo groot is als Duitsland en Frankrijk samen. Over het algemeen wordt er overal Afrikaans gesproken wat technisch gezien een dialect van het Nederlands is. Delen van de bevolking, waaronder de Herero, Himba's

en de San (bosjesmannen), die niet in of bij de steden wonen, leven nog traditioneel in dit land.

Dag 1: Zaterdag 3 augustus Nederland – Namibië.

Ons vertrek.
We hebben geleerd van 'voor een dubbeltje op de eerste rang zitten' (voor de leesliefhebbers zie dag 1 van ons reisverslag Namibië 2011). We gaan niet meer met meerdere tussenstops naar het land van bestemming, maar nemen de kortste aanpak.
Omdat er naar Namibië niet rechtstreeks wordt gevlogen vanaf Nederland maken we 1 tussenstop in Frankfurt, maar daarna vliegen we rechtstreeks door naar Windhoek in Namibië.

Mijn rokjes en mijn pumps blijven allemaal thuis en zijn ingeruild voor Boots en spijkerbroeken. Doet even zeer, maar zelfs ik weet inmiddels dat pumps echt niet handig zijn op safari. 

Harrie is zo lief om ons te brengen naar Schiphol (ja ja, we blijven Hollanders J ).

We vliegen om 16.40 uur vanaf Nederland en hopen de volgende ochtend om 05.30 uur  te landen in Namibië.

De Voorbereiding

 Een heerlijk vooruitzicht, we gaan deze zomer weer een rondreis maken door Afrika. Zoals ik in het reisverslag van Namibië al aangaf was dit een land waar we heel graag naar terug wilde gaan.
Dus toen de reiskriebels weer kwamen was de keuze dan ook snel gemaakt. We gaan een nieuw land bezoeken in combinatie met Namibië. Botswana grenst aan Namibië en een combinatie lijkt ons dan ook heel mooi. Na ons in het land verdiept te hebben en in gesprek te gaan met gespecialiseerde organisaties, die deze reizen helpen organiseren, zijn we bij Marcello van BMS uit gekomen ( http://www.bms-travellers.nl/ ). Al zijn tips en het meedenken in de route gaf uiteindelijk een mooi schema voor onze rondreis(die we overigens weer individueel gaan maken). Alleen onze middelste zoon had wel oren om mee te gaan, de rest zag zo’n zand en ploeter vakantie (zo noemt de jeugd dat) niet zo zitten.
 Botswana is een land waar de wegen niet altijd optimaal zijn en omdat we goed voorbereid aan onze reis willen beginnen  heeft Peter vooraf

een rijvaardigheidstraining gevolgd in Nederland met een 4x4 terreinwagen.

Omdat niet iedereen weet waar Botswana ligt en wat het voor een deel van Afrika is, hier wat achtergrond info. 
Botswana is in zijn geheel omgeven door land in het zuiden van Afrika met ongeveer 2 miljoen inwoners. Het grenst aan Namibië, Zimbabwe, Zambia en Zuid-Afrika. Door de afwisselende droogte en regenperiodes is het land voor zowel mens als dier een uitdaging. De extremen zorgen ervoor dat je in sommige gebieden per seizoen een compleet ander land aantreft. Bijna 70% van het land is bedekt door Kalaharizand maar door de volstrekt onvoorspelbare regenval is er toch begroeiing. De grond houdt echter geen water vast aan de oppervlakte waardoor alleen de sterke flora en fauna overleven. In Botswana is de Okavagodelta spectaculair. Als grootste delta van het continent is het de leefruimte van vele soorten wild en (gelukkig voor Peter) vogels! In Botswana, Zambia en Zimbabwe zijn de seizoenen tegengesteld aan onze seizoenen. De winter valt in de maanden juni, juli en augustus. De zomer valt in de maanden november tot en met maart. Dit is tevens het natte seizoen.

Een overzichtskaartje van onze route (klik op het kaartje voor een vergroting).